Joop de Krijger, vader en secretaris van stichting Sizoo, weet het nog goed. Het was 12 jaar geleden dat zijn dochter Emy voor het eerst de nacht doorbracht in haar nieuwe huis aan de Doctor Kuyperstraat in Breda. Hij vond het zó spannend dat hij diezelfde avond nog naar haar toe fietste en op een veldbedje in haar kamer sliep. ‘Het doorknippen van de navelstreng is het lastigste dat er is.’
“Emy is een hele lieve dochter, maar ze is gauw tevreden. We zagen het al voor ons dat ze op haar veertigste in een grootschalig wooninitiatief zou zitten, zogenaamd helemaal tevreden de hele dag achter het raam. Dat wilden wij niet.
Een prikkelende omgeving
We wilden een omgeving die haar zou blijven prikkelen. Die haar zou uitdagen om dingen te ondernemen en om zichzelf steeds verder te ontwikkelen. We vonden niet dat bestaande wooninitiatieven dat konden bieden, dus zeiden we: ‘Dan gaan we zelf op zoek’. Dat is het begin.
We zijn eerst op zoek gegaan naar locaties en naar zorgleveranciers. Qua locatie wilden we graag aan de singel zitten in het hart van Breda, zodat bewoners de mogelijkheden hebben om van alles te doen. Uiteindelijk zijn we terecht gekomen in Princenhage, wel in Breda, maar iets verder weg.
Bij Fittin wisten we: het zit goed
Bij het zoeken naar een zorgleverancier kwamen we uit bij Fittin. Vanaf dat moment hadden we het gevoel: dit zit goed. Fittin heeft heel veel voor ons gedaan. We voerden veel gesprekken. Een jaar voor de werkelijke start hielpen ze ons al met allerlei dingen uitzoeken, zoals het vinden van de juiste bewoners.
Het is een begeleid zelfstandig woonproject. Maar het mooiste doel is dat bewoners snel uitstromen en hun eigen woning betrekken, zodat ze minder onze zorg nodig hebben. Natuurlijk moet dat ook een wens zijn vanuit de bewoner zelf. Ook dat punt hebben we besproken met Fittin. ‘Wat vind je ervan?’ en ‘Hoe zouden we dat moeten aanpakken?’
Grip
Je hebt echt het idee dat je het helemaal zelf bepaalt, dat je grip hebt op het milieu waarin jouw kind verder gaat. Het milieu van de Doctor Kuyperstraat in Breda is erop gericht dat de bewoners met leeftijdsgenoten omgaan, dat ze ongeveer dezelfde soort beperking hebben en dat ze met mensen samenwonen die ook altijd een dagbesteding hebben.
Door die samenstelling gaan bewoners elkaar stimuleren. Ze zien dat iemand een baantje weet te bemachtigen en denken: ‘Dat wil ik ook’. Of iemand staat op het punt om werkelijk de vrije woningmarkt op te gaan. Dan denken ze: ‘Oh, dat kan ik dus ook.’
Trots op de ontwikkeling
De Doctor Kuyperstraat is uitdagend en mogelijk een weg naar zelfstandigheid. We zijn heel trots op hoe onze cliënten zich hebben ontwikkeld. En we zijn sowieso trots op Emy. Ze kan zich verweren tegen mijn flauwe grapjes en ze pakt taakjes op in het huishouden. Als andere mensen dan ook tegen ons zeggen: ‘Goh, wat is die meid gegroeid!’ Ja, dan ga je bijna janken.
Samen krijgen we het voor elkaar
Voor mij is dit wooninitiatief heel bijzonder. Ik ken de jongelui al lang, ze zijn bijna familie geworden. En je ziet sommige mensen zich ontwikkelen waarvan je 15 jaar geleden nooit had gedacht dat het mogelijk was. Dat heb je dan toch voor elkaar gekregen met zijn allen. Hartstikke mooi.