Annie Michiels (58) is al elf jaar een vast gezicht binnen wooninitiatief De Toekomst in Reusel. Als persoonlijk ondersteuner helpt ze bewoners met de dagelijkse gang van zaken, coördineert en houdt contacten met familie. Op De Toekomst wonen zes jongvolwassenen (drie mannen en drie vrouwen), met een ernstige meervoudige beperking. Binnen De Toekomst staan zij altijd voorop. “We willen hun wereld zo veilig, vertrouwd en mooi mogelijk maken.”
In het dorp Reusel staat het huis De Toekomst. Een kleinschalige woongroep. Van drie bewoners is Annie persoonlijk ondersteuner. “De doelgroep is complex,” legt Annie uit. “De meesten kunnen niet of nauwelijks praten, waardoor non-verbale communicatie heel belangrijk is. Een glimlach of een knuffel is erg waardevol."
Op De Toekomst is de aangeboden zorg heel uitgebreid. De bewoners zijn volledig afhankelijk van zorg. “Bij alles wat ik doe, let ik op ze. Het opmerken en goed interpreteren van kleine signalen, noemen we ‘klein kijken’,” legt Annie uit. Het doel is om het zo comfortabel mogelijk voor hen te maken. “Dat vraagt geduld, kennis en vaardigheden om de juiste signalen op te merken en te vertalen naar de individuele behoeften en wensen. Als ik bijvoorbeeld spanning in de spieren voel of als ik een gezichtsuitdrukking zie veranderen, dan weet ik dat er iets aan de hand is.”
De ouders van de bewoners van De Toekomst willen maar één ding: het beste voor hun kind. “En ik begrijp ze!” laat Annie weten. “En dan is het mooi om op een ouderinitiatief te werken waar je samen met de ouders zorg kunt geven aan hun dierbaren. De driehoek waar we als professionals samen met familie en bewoners in staan. Communicatie en in gesprek blijven vind ik hierin een belangrijke voorwaarden. We werken vanuit heel veel liefde, aandacht en respect. En juist door zo dicht bij ze te staan, zien we ook hoeveel dat met ze doet. En ook al kunnen ze het niet altijd verbaal uitspreken, die glimlach of die warme knuffel zegt dan genoeg.”